Naam: Remco
Leeftijd: 49 jaar
Traject: WerkFit maken traject
Uitkeringssituatie: WIA
Coach: Ellen (zie foto)
Hallo, mijn naam is Remco (49 jaar) en ik werk sinds een paar maanden op de gerontopsychiatrische verpleegafdeling van een zorginstelling. Ik ben net klaar met mijn avonddienst en als ik naar mijn auto loop merk ik dat ik mijn uniform eigenlijk niet uit wil doen. Dit gevoel van ergens bij horen, ertoe doen en iets kunnen betekenen voor deze mensen, die vaak al een leven van ellende achter zich hebben, wil ik nog even vasthouden. Onderweg naar huis word ik gecontroleerd door een politieagent. Het is in het midden van de coronatijd. Ook al heb ik mijn papieren niet op orde, de agent ziet dat ik een ‘zorgheld’ ben en wenst me een fijne avond en laat me verder. Goede beslissing dus om het uniform aan te houden. Moe maar voldaan steek ik thuis de lichten aan en geef mijn kat zijn lievelingsbrokjes. Ik zet de tv aan voor wat actualiteiten en dan moet ik huilen. Ik ben gelukkig.
Oké ik ben gelukkig, maar dat is niet vanzelf gegaan. Ik heb er vreselijk hard voor moeten knokken. Ik heb een bipolaire stoornis en ben na mijn scheiding in een diepe crisis beland. Ik ben zelfs mijn baan als persoonlijk begeleider in de gehandicaptenzorg verloren.
Ik ben zelf naar de huisarts gegaan met een duidelijke hulpvraag: help mij omgaan met mijn ziekte. Toen kwam ik bij PsyQ en daar hebben ze mij voortreffelijk geholpen, ik kan niet anders zeggen. Ik heb daar vijf jaar therapie gevolgd. Maar er was iets waar ze mij niet bij konden helpen, namelijk financiële stress. De constante dreiging van op straat te komen staan, triggerde iedere keer weer opnieuw een depressie.
Vanaf 2018 ben ik in de WIA beland met een afkeuringspercentage van 66%. In 2020 kwam ik in contact met mijn aanspreekpunt van het UWV. Hij bracht mij in contact met het LeerWerkburo in Heerhugowaard, waarna ik gestart ben met het WerkFit maken traject. Daarin werd ik begeleid door coach Ellen, aan wie ik mijn hele leven nog met warme gevoelens zal terugdenken, een dijk van een coach. Ze overtuigde mij ervan dat er ook voor mij nog een plek is in het arbeidsleven.
En nu voelde ik me sterker. Ik had een super sociaal-verpleegkundige op het gebied van gezondheid en ik had een supercoach op het gebied van re-integratie. En niet te vergeten een warme familie om mij heen.
Mijn dank gaat in dit verhaal uit naar het LeerWerkburo, voornamelijk mijn coach Ellen. Zij zag mijn zwaktes en mijn kracht. En zette haar kracht in voor mij, wat geresulteerd heeft in een vaste aanstelling bij de zorginstelling waar ik nu werk.
Mijn boodschap aan lotgenoten is: het maakt niet uit hoe diep je zit en hoe wanhopig je bent. Als je de juiste stappen zet en met de juiste mensen praat, dan komt het goed.
Remco
