HET SUCCESVERHAAL VAN SUZANNE
Naam: Suzan
Traject: Modulair Maatschappelijke deelname
Uitkeringssituatie: WW
Duur: 1 jaar
Coach: Dirk
Leeftijd: 61 jaar
EVEN VOORSTELLEN
Hoi, ik ben Suzan, een vrouw van 61 jaar uit het noorden van Nederland. Ik wil graag mijn re-integratie verhaal met jullie delen. Hiermee hoop ik een ander, die in een soortgelijke situatie terecht komt, te inspireren en te laten weten dat je altijd iets kunt proberen om eruit te komen.
HET BEGIN
Wie mij kent, weet dat ik een zorgzame vrouw ben met een groot empathisch vermogen. Ook ben ik een harde werker. Dat laatste is meteen ook mijn grootste valkuil want het harde werken slaat bij mij door totdat het niet meer gaat en ik tot stilstand kom. Hier reageer ik op door mij terug te trekken in mijn veilige huis. Ik zit dan bij de pakken neer en overtuig mijzelf dat ik niet meer ga werken. Ik heb dat namelijk al 36 jaar gedaan en dat is goed genoeg toch?!
MIJN WERKVERLEDEN
Ik werkte bij een zorginstelling met gehandicapten. Eerst één dag per week administratieve werkzaamheden. Later ben ik geswitcht naar een functie als begeleider van de bewoners. In een team zorgden we voor acht of negen personen. Ik was een vast gezicht in de zorginstelling en de bewoners kenden mij goed. De contacten met de bewoners en hun verwanten waren superleuk en we deden veel leuke dingen samen. Dit heb ik vier jaar met afwisselend plezier gedaan. Helaas moest de zorginstelling sluiten en werd er voor de bewoners naar een nieuwe woonplek gezocht. Dit deed zowel de bewoners, hun familie, als ons de werknemers veel verdriet. Jarenlang deel je lief en leed en dan is er een moment van gedwongen afscheid. Na hun verhuizing heb ik alle bewoners nog een keer opgezocht om te kijken of het goed met ze ging en of ze een fijne, nieuwe woonruimte hadden gekregen.
UITGEVALLEN
Dit afscheid van de bewoners ging mij niet in de koude kleren zitten. Ik raakte lichamelijk en emotioneel uitgeput en kreeg een burn-out. Zo kwam ik in contact met het UWV. Hier werd de eerste begeleiding geboden. Ook werd er voorgesteld om geheel vrijblijvend kennis te maken met re-integratiecoach Dirk van het LeerWerkburo. Het klikte meteen. We komen beiden uit het zuiden van het land en konden Brabants praten en Bossche bollen eten. Dat schept een band!
DE BEGELEIDING
In de gesprekken met re-integratiecoach Dirk leerde ik een coach kennen met veel geduld en expertise. Samen brachten we mijn knelpunten in kaart. Dirk kon deze knelpunten duidelijk aan mij verwoorden en toelichten. Door de gesprekken kwamen we tot de conclusie dat ik zou kunnen gaan starten met vrijwilligerswerk in een zorginstelling. Ik moet je eerlijk zeggen: dat ik daar niet direct voor open stond. Echter het doen van vrijwilligerswerk biedt de mogelijkheid om ongedwongen weer eens te snuffelen aan een werksfeer, nieuwe mensen te ontmoeten en te ervaren wat ik wel kon doen. Dat duwtje in de rug van Dirk was fijn, want ik begon langzamerhand op een kluizenaar te lijken.
Dirk regelde een afspraak voor mij bij een zorginstelling en diezelfde middag had ik vrijwilligerswerk. Wauw! Ik moest even schakelen en zin maken maar ik kan nu zeggendat het heel goed heeft uitgepakt.
VRIJWILLIGERSWERK
In de zorginstelling De Noorderboog in Steenwijk mocht ik het winkeltje bemannen en hielp ik met het uitdelen van de maaltijden en het leiden van de zangmiddag. Deze invulling bleek een schot in de roos te zijn. Gezellig kletsen met mensen die boodschappen kwamen doen. Ik groeide in mijn rol als kruidenier van de zorginstelling. Door de regelmatige werkdagen en -uren kwam er ritme in mijn week. Dit zorgde er, tot mijn eigen verbazing, voor dat ik lekkerder in mijn vel kwam te zitten. Ik begon steeds meer werk naar me toe te trekken en had geregeld contact met Dirk over hoe het ging. Ik dacht, in mijn onschuld, dat ik hier mijn pensioen ging halen. Totdat Dirk belde en mijn zalige rust verstoorde. Hij vroeg of ik zin had in een coronabaan?
EEN BETAALDE BAAN
Er kwam een baan vrij op de revalidatieafdeling van dezelfde zorginstelling voor minimaal 20 uur per week. Na een prettig gesprek kon ik meteen beginnen. Eerst nog in Steenwijk, maar al snel verhuisden we naar Meppel. Ik werd assistent in de welzijnssector. Dat houdt in dat ik kopjes koffie, thee en maaltijden verzorg voor de cliënten. Ik onderhoud contact met hen voor de gezelligheid en neem ze mee naar buiten als ze daar zin in hebben. Als we met meer collega’s zijn ingeroosterd dan ben ik vliegende keep in het restaurant, verzorg ik de post, beman de balie, neem de telefoon aan, enzovoort. Ik werk in een leuk en hardwerkend team. Echter het belangrijkste is dat we plezier met elkaar hebben en elkaar werkplezier gunnen. Ik hoop dan ook dat ik nog lang bij Noorderboog mag blijven werken.
DANKWOORD
Zonder de eerste rustige aanzet van Dirk zat ik nu nog achter de geraniums met mijn antidepressiva en was ik een hoop plezier misgelopen. Voor iedereen die in een vergelijkbare situatie zit als ik: probeer het gewoon eens, kijk of het je bevalt en of het je iets leuks en positiefs brengt. Kluizenaar worden kan altijd nog. Ik ben re-integratiecoach Dirk enorm dankbaar. Hij luisterde naar mij, forceerde niks, probeerde mij te begrijpen en keek met mij naar de dingen die ik wel leuk vond. Ik heb het vertrouwen in een werkend leven weer teruggevonden.
Hartelijke groeten van Suzan
